Nga: Adri Nurellari
Në trojet shqiptare ende nuk është venitur solidariteti masiv mbarëkombëtar që brofi në këmbë pas ndeshjes së zhvilluar me Serbinë, duke shërbyer si një dëshmi e jashtëzakonshme uniteti e krahasueshme vetëm me festimet e 100 vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë. Ngjarja e Beogradit kompaktësoi dhe mobilizoi mbarë shqiptarët duke demonstruar se ri-bashkimi shpirtëror shqiptar është tanimë një ortek i pandalshëm dhe se flaka e ndezur nga rilindësit jo vetëm është ndezur, por tanimë shndrit si rrallë herë më parë. Kjo ngjarje flet për një energji të pashtershme patriotike që duhet kanalizuar e maksimalizuar për të zhvilluar më shumë popullin tonë e për të përqafuar më mirë vlerat universale si liria, demokracia, zbatimi i ligjit dhe respektimi i të drejtave të njeriut.
Po ashtu qe një sinjal i përkryer paralajmërues për brezat e rinj e të freskët që po rriten në kombin tonë, të cilët nuk janë të tredhur, nuk janë të rrahur që këlysh, pra nuk kanë pasur përvojat e sipërpërmendura. Këta të rinj pa komplekse ndihen më se rehat që kanë identitetin kombëtar shqiptar dhe e konsiderojnë veten qytetarë evropianë të barabartë me popujt e tjerë të kontinentit.
Tirana, Prishtina, Tetova, Ulqini e shumë qytete të tjera shqiptare të cilat kanë flakëruar deri vonë me ngjyrat e flamurit i kanë dhënë një mesazh të qartë elitave shqiptare anakronike se ngelen prapa përkundrejt vullnetit të natyrshëm të zjarrtë historik të kombit, se kanë të bëjnë me një popull krenar të bashkuar që kërkon dinjitet dhe se plaga shqiptare e Ballkanit është unfinished business (çështje e hapur). Për elitat shqiptare politike veçanërisht është një mesazh që thotë ose përshtatuni nevojave të këtij realiteti të ri popullor ose bëheni pjesë e së kaluarës, ose mësoni të hapni velat e ndiqni erën e re të rimëkëmbjes së krenarisë kombëtare shqiptare ose ngeleni prapa e keni për t’u zëvendësuar shumë shpejt.
Ajo ngjarje shërbeu së pari si një leksion për një pjesë të përfaqësuesve naive të elitës së Tiranës që për një kohë të gjatë kanë pasur një kompleks inferioriteti të theksuar përkundrejt Jugosllavisë që dikur ka qenë më e hapur ndaj perëndimit dhe më e zhvilluar dhe që nuk humbin rast për të treguar një nostalgji absurde ndaj Goran Bregovic apo Zdravko Çoliç, duke treguar njëherazi mungesë njohje e ndjeshmërie për vuajtjet e bashkëkombësve tanë përtej kufirit. Ata panë me sytë e tyre kësaj radhe një demonstrim në miniaturë të barbarisë shoviniste mesjetare që ende mban të infektuar një pjesë të mirë të shoqërisë serbe e cila akoma nuk ka kurajon që të reformohet e të ballafaqojë në mënyrë humaniste përgjegjësitë mbi të kaluarën e afërt e të largët.
Nga ana tjetër kjo qe edhe një shuplakë realiteti për ata intelektualë të cilët deri dje kanë ushqyer iluzione për krijimin e një kombi të ri kosovar të distancuar nga kombi shqiptar duke sajuar një fantazi të rreme kinse Kosova po distancohet nga Shqipëria si Austria me Gjermaninë. Faktikisht manifestimi masiv e intensiv I djeshëm tregoi që këto zëra janë në grahmat e fundit të diskursit publik dhe po humbasin edhe atë pak terren që kanë pasur para pak vitesh. U tregua qartazi se pavarësisht nga ëndrra jonë e kamotshme për të qenë të bashkuar në një shtet, fakti se jemi të shpërndarë në gjashtë shtete, sikurse tregoi harta e autochtonous , ne prapë mund të ndihemi një komb e s’kemi nevojë të zvetënohemi e krijojmë identitete të rreme apo të asimilohemi në identitetet e shteteve ku kemi ngelur pa dëshirën tonë. Ky në njëfarë mënyre është fati i shumicës së popujve të Ballkanit, sikurse tregon rasti i Moldavisë me Rumaninë apo Qipros me Greqinë.
Mobilizimi i ndezur I qytetarëve anembanë trojeve qe edhe një dush i ftohtë i atyre përfaqësuesve tipik provincial të elitave në Shqipëri, Kosovë apo Maqedoni të cilët kanë bezdi apo siklet që bashkëkombësit përtej kufirit shtetëror “fusin hundët” në ato që ata konsiderojnë si domeni i tyre. Për ta populli në mënyrë spontane e gjenuine tha njëzëri se kanë për të vazhduar për të qëndruar në periferi dhe nuk do munden kurrsesi t’i vendosin shkopinj në rrota nevojës së brendshme për bashkim e solidaritet.
Situata po ashtu dërgoi një mesazh edhe për qeverinë e Shqipërisë dhe kryeministrin Rama që do të ishte mirë që edhe ai të ndjekë modelin e kombëtares sonë, të shkojë në Beograd e të na përfaqësojë me kurajo e dinjitet. Mandej kurajoja e dëshmuar nga futbollistët tanë mu në mes të stadiumit të ish-skuadrës së armatës jugosllave frymëzoi dhe trimëroi shumë shqiptarë që vuajnë nga kompleksi i inferioritetit i shoqërive postkoloniale apo post diktatoriale. Këtu bëhet fjalë për bashkatdhetarë nga të gjitha viset të cilëve fatkeqësisht barra e rëndë mbi shpinë qoftë prej totalitarizmit dhe fukarallëkut enverist nga ana perëndimore e kufirit e qoftë prej terrorit shtetëror e aparteidit sllav nga ana tjetër, ua ka kërrusur shpinën e shtrembëruar apo nënshtruar deri diku krenarinë e karakterin.
Pritja si heronj që iu bë futbollistëve tanë në Rinas dhe lavdia që ata morën falë qëndrimit stoik dhe dinjitoz është një rekomandim i qartë për këdo që aspiron të gëzojë lavdi në popullin tonë se guximi e patriotizmi shpërblehet. Kuptohet që njëherazi është një shkelm në fundshpinë për bukëshkalë shqiptarë si Adnan Jonuzaj, Valon Berhamin, Elvis Kabashin apo Ilir Azemin e të tjerë, të cilët kanë refuzuar të luajnë me përfaqësuesen e Shqipërisë apo të Kosovës duke humbur shansin jetësor që të gëzonin trajtimin si hyjni nga populli i tyre dhe duke mos shfrytëzuar mundësinë për të shpaguar sadopak të afërmit e tyre familjarë për vuajtjet e mëdha që i kanë detyruar të lënë atdheun.
Mes shumë mesazheve e konkluzioneve që mund të nxjerrim nga ndeshja e futbollit dhe reagimeve të palëve të ndryshme, padyshim që ajo që më së shumti vlen të nxirret në pah është mesazhi që na e dha vetë kombëtarja. Kombëtarja tregoi fytyrën e vërtetë qytetare të patriotizmit shqiptar. Ajo bëri diferencën e tregoi kurajo dhe civilizim të lartë duke shkuar në Beograd pavarësisht se u privua nga tifozët dhe simbolet e u fye me thirrje nga më poshtërueset e makabre. Po ashtu deklaratat e kapitenit fisnik Lorik Cana vetëm sa e përforcojnë epërsinë morale tonën dhe supremacinë që ka nacionalizmi shqiptar përkundrejt shovinizmit të egër e brutal serb. Fal kësaj epërsie edhe kemi fituar përkrahjen bujare të vendeve më të zhvilluar e demokratizuara të botës. Ky është një mesazh do të thotë që ne jemi më lartë e do të qëndrojmë më lartë moralisht nëse nuk biem pre e provokimeve, nuk degradojmë në manifestim të patritozmit anakronik, turbofolk tipik ballkanik, pra nuk replikojmë apo imitojmë nacionalizmin serb.. Këtu bëhet fjalë për të vijuar me traditën fisnike të rilindësve tanë (dy prej të cilët fluturuan me quadcopter mbi stadium) të kultivimit të dashurisë ndaj atdheut e jo të urrejtjes ndaj të tjerëve.
