Nga Sali Berisha
Zhvillimet dramatike ne stadiumin e Beogradit ishin nje deshmi e fresket e shkalles se me te larte te albanofobise, si forma me e eger e rracizmit dhe diskriminimit qe egziston ne ate vend, por dhe ne rajon. Jave para zhvillimit te ndeshjes, Federata Serbe, me kerkesat e saj ndaj UEFA-s dhe Federates Shqiptare te Futbollit, e vendosi kete ndeshje ne klimen e luftes se ftohte ne futboll. Atmosfera e krijuar ne stadiumin e Beogradit ishte haptas armiqesore ndaj ekipit shqiptar. Vete stadiumi ishte mbushur me te gjitha llojet e flamujeve te rreckosur te ultranacionalisteve serbe por dhe ruse e greke dhe parrulla te Serbise se Madhe si “Kosova eshte Serbi”. Vetem nje flamur ishte i ndaluar ne stadium. Dhe ky ishte flamuri yne kombetar, paçka se aty luante ekipi yne dhe ne Serbi jetojne si shtetas te saj mbi 250 mije shqiptar.
Qe ne fillim, ne nje akt barbarie dhe terrori psikologjik ndaj ekipit tone ne fushe, por edhe ofendimi te rende ndaj mbare kombit shqiptar, mijera e mijera serbe ne stadium shoqeruan me fishkellima ekzekutimin e himnit tone kombetar dhe me thirrjet ne kor “vdekje shqiptareve”, motive keto plotesisht te mjaftueshme terrori per Federaten Shqiptare te Futbollit qe te braktiste menjehere fushen e minuar armike, te cilen serbet ua kishin rezervuar futbollisteve tane. Gjate ndeshjes, lojtaret tane u gjuajten ne fushe nga spektatoret serbe me shishe, gure, shashka tymuese, fishekzjarre ne fushe si dhe u goditen prej tyre dhe rojeve te sigurise se stadiumit me karrige dhe mjete te tjera te forta. I njejti trajtim armiqesor iu rezervua dhe 30 – 40 gazetareve dhe zyrtareve qe ishin ulur ne stadium me miratimin e Federates Serbe te Futbollit.
Mendoj se reagimi te nesermen i autoriteteve me te larta te Beogradit ishte po kaq i shemtuar sa dhe reagimi i ultranacionalisteve serbe nje nate me pare ne stadiumin e Beogradit. Ne vend te denimit te ketyre akteve te rrezikshme dhe te padenja si dhe te nje ndjese publike per ate ndodhi te shemtuar e te papare, Presideni Nikoliç, Kryeministri Vuçiç, Ministri i Jashtem Daçiç, vrapuan ne gare me njeri tjetrin qe te sulmojne shqiptaret per trajtimin armiqesor qe Federata Serbe ua rezervoi atyre ne stadiumin e vet. Sipas pretendimeve te tyre qesharake, shqiptaret e kishin fajin sepse ne stadiumin e Beogradit, ne nje akt te paqyteteruar terrori psikologjik ndaj ekipit tone, ne prani te presidentit Nikoliç, u fishkellye ne kor nga mijera spektatore, ne histeri kolektive, hymni i Shqiperise, u hodhen britma si ne fushebeteja te pergjakshme “ti vrasim shqiptaret”, u gjuajten shishe, shashka tymuese, fishekzjarre ndaj lojtareve tane, çka detyroi arbitrin te urdheronte nderpreje momentale dhe me pas te plote te lojes. Cdo gje perfundoi ne agresion trup me trup ndaj lojtareve tane, goditje te tyre ne fushe me karrige, mjete te tjera te forta nga ultranacionalistet serbe dhe rojet e sigurise se stadiumit, pasi dikush shpalosi me nje minihelikopter nje banderole me simbole shqiptare, ne nje mjedis ku nuk ishte lejuar asnje flamur kombetar shqiptar.
Ky reagim fakton qarte se albanofobia primitive qe eksplodoi ne stadium eshte e shtrire ne te gjitha nivelet e Beogradit zyrtar. Nje ndeshje qe duhet te shenonte nje afrim midis sportit, futbollit por dhe te dy vendeve tona, shkaktoi nje termet te vertete ne keto marredhenie.
Qendrimi ndaj ndeshjes se dites se marte nuk mund te kufizohet dhe do ishte gabim i madh te kufizohej vetem me shqyrtimin nga UEFA te akteve qe ndodhen ne stadium. Naryrisht per kete duhen angazhuar avokatet me te mire te fushes pasi pala tjeter po ben gjithçka per fshehur te verteten. Por ajo qe bota pa ne stadiumin e Beogradit, eshte vetem forma sportive e albanofobise, asaj doktrine rraciste qe sherbeu si baze per spastrimin etnik, shfarrosjen, genocidet, krimet kunder njerezimit, qe serbet, por jo vetem serbet, kane kryer keto 100 vitet e fundit qe ne javet para te Luftes se Pare Boterore kur, siç shkruante Lev Davidoviç Trocki, mbushen vardarin me koka te prera shqiptaresh, deri ne fundin e viteve 90 te shekullit te 20.
Eshte rasti qe institucionet nderkombetare, Komisioni dhe Parlamenti Europian, Keshilli i Europes, OSBE, Komisioni i te Drejtave te Njeriut prane OKB, Komisionet antirraciste, qeverite e vendeve mike qe kane investuar kaq shume per paqen dhe stabilitetin ne gadishullin tone, te vendosin ne axhenden e tyre trajtimin e Albanofobise, si nje faktor madhor potencial per destabilizimin e rajonit. Mos te harrojme se marreveshjet Kosove – Serbi dhe marreveshje te tjera, arritje historike dhe te nje rendesie jetike per paqen ne rajon, mund te bien viktime ne çdo kohe e albanofobise se Beogradit.
Ndeshja e fundit deshmoi se demonet e nacionalizmit serb edhe kur dremisin me sy mbyllur, jane te zgjuar. Por shfaqje te shemtuara te albanofobise nuk mungojne as ne vendet e tjera perreth Shqiperise. Eshte ne interesin me te mire te fqinjeve tane, qe degen e ullirit qe ofrojne shqiptaret sot, ta shfrytezojne si nje mundesi per t’u çliruar nga albanofobia dhe per te ndertuar nje marredhenie te re me kombin tone kudo qe jeton. Ata e dine mire se Albanofobia si doktrine bazohej ne idene se duheshin zhdukur shqiptaret nga trojet e tyre mijera vjeçare. Kjo ide sot eshte thjesht atavizem, qe e rikthyer ne skene do te thote thyerje e kokes pas murit!