Nga Petrit Kuçana
Rrumbullakësimi i shifrës 10 000, si numër i shqiptarëve të Republikës së Irlandës, duket si një numër rendor që thyen në mes çdo sfilitje të stërpërsëritjes slloganore “se po bëjmë shtet”.
Shqiptarët në Irlandë përbëjnë shëmbëlltyrën e shpërfilljes, ku nuk ka asnjë shqisë “të ndjejë erën shtet”, e ashtu përvuajtshëm rrëshqet në kalimin e kohës, kur dyndja e rishtarëve (të ardhurve rishtaz) përbën domosdoshmërinë e asaj zyrës së vogël, që quhet konsullatë.
Lajmi se Ambasada e Kosovës së shpejti do të ketë konsullatën atje për shqiptarët e Kosovës, shpërfaq 1001 mallkime a shfryrje, nga ato tipike të shqiptarëve të Shqipërisë zyrtare të mbetur jetimë. Shpërfillshëm vjen ky lajm që nxjerr cullak(lakuriq) çdo llomotitje, nisur nga i ashtuquajturi Samit i Diasporës, deri tek SHKO (shërbimi konsullor online) e në rrugët e Dublinit thekshëm shkëlqen në mungesë, gjithçka zyrtare shqiptare.
Nuk është thjesht mungesa e një flamuri shqiptar të ngritur në Dublin, është mungesa e gjithçkaje që ka nuancat e shtetit.
Ambasada Shqiptare në Londër “mbulon” edhe Republikën e Irlandës, por e gjithë kjo mbetet një tekst i shkruar, “i ngujuar” në shkresurinat burokratike që varaviten në trajektoren Londër-Tiranë-Londër.
E “të bërit shtet” venitet deri në harresë e madje thekshëm si përçmim. Do të mjaftonte të kujtonim se ka munguar qoftë edhe një vizitë kortezie e Ambasadorit apo stafit në Dublin, ku mbase Tirana zyrtare, ata zyrtarët e Ministrisë së Jashtme, as që e kanë ndonjë axhendë për shqiptarët e atjeshëm dhe një dritëz shprese duket se do të jetë nxitja e shtetit të Kosovës.
Përpjekjet e shqiptarëve të Republikës së Irlandës janë si në çdo komunitet tjetër dhe padyshim spikasin talentet dhe krejt natyrshëm shqiptarët janë integruar me dinjitet në shoqërinë e atjeshme.
“Të hershmit” janë të imunizuar me mungesën institucionale, por për të ardhurit rishtaz do të jetë shumë kalimtare ngritja e pikëpyetjes, se si është e mundur që shteti shqiptar se ka një copëz zyrë në këtë republikë, pasi do të mësohen.
E sërish kalvari i vuajtjeve vazhdon për ta, ndonëse nga Tirana zyrtare mbase as nuk e kanë informacionin më të vogël, sesi një mërgimtar shqiptar i gjendur në Irlandë, nëse do t’i nevojitet ndonjë dokument, do i duhet që “në të zezë” të hyjë në Britani, të përplaset në zyrën e konsullatës shqiptare në Londër, e të rikthehet sërish në të zezë.
“Do i paguajmë ne të gjitha shpenzimet e nevojshme vetëm të na japin këtu dokumentat” ;-kërkonin shqiptarët e atjeshëm ndërsa po niseshim për “Samitin e Diasporës”, ku asnjë shqiptar i Irlandës nuk ishte i ftuar, ashtu siç nuk rezulton të ishte pjesëmarrës në festën e Flamurit të organizuar nga ambasada shqiptare në Londër.
E retorika nga Tirana vazhdon edhe në këtë kohë, kur temperaturat zgjedhore janë rritur, ku në faqen zyrtare të Ministrit të Jashtëm gjen të gjitha ngjyrë-datat e fushatës, (emri i tij publikisht doli si ministër i diskutueshëm nga Kryeministri Rama) e caktimi i stafeve të ambasadave, nuk mund të jenë si shërbëtorë të emigrantëve shqiptarë, sesa qoka bamirëse për ata që ndihmojnë nëpër fushata e skena politike, që së paku emri i ministrit të Jashtëm jetë në “jashtë zonës së rrezikut” dhe afërmendësh shqiptarët e Irlandës mbesin të largët, krejtësisht të harruar.
“Bashkëpunimi” me ambasadën e Kosovës , konkretisht zyrën konsullore atje, mbetet thjesht një hamendësim, si një stërpërsëritje e besdisshme e një deklarate të kryeministrit Rama “për pasjen e ambasadave të përbashkëta” që u komentua retorike për axhendën e ditës, në funksion të mbledhjeve të qeverive shqiptare të Kosovës dhe Shqipërisë.
E nëse Kosova do të ketë konsullatën e saj në Dublin, çfarë e pengon Republikën e Shqipërisë që nëse nuk mund të kenë konsullatë të përbashkët me Kosovën, të ketë një konsullatë për shqiptarët e atjeshëm?
Duket se kjo pyetje ngrihet në kohën e gabuar, jo thjesht se ka filluar fushata dhe askujt si bie ndërmend për emigrantët në përgjithësi, e aq më tepër për ata të Irlandës që vazhdojnë të mbesin jetimë të mëdhenj, personifikim i përçudnimit të shtetit apo rrjedhojë e politikës së përçmimit të shtetit. I vetmi ngushëllim mbetet pohimi se nuk është vetëm Dublini ku shkëlqen mungesa e gjithçkaje zyrtare të shtetit shqiptar…